کشور

تی وی نشون میده کشتی گیر ها برنده شدن و مدال و فلان

پرچم ای ران را بالا سرشون میگیرن

فکر میکنم

میبینم هیچ حسی نسبت به این پرچم ندارم حتی چندشم میشه وقتی پرچم رو میبوسن

من عاشق ای ران بودم

الام الان از این ک شور بدم میاد از این ک شور متنفرم .

این ک شور مدفن رویاهاست مدفن آروزهاست مدفن امیدهاست

این ک شور یه قبرستان بزرگه

قبرستان به پهناوری ای ران پر از ارواح خبیث

Earth

 

از همه مردم دنیا بیزارم
و همین طور خودم
از همه آدم‌های دنیا بدم میاد و همینطور از خودم
تنها کسی که در این محدوده ی بزرگ قرار نمیگیره دخترکه
هیچی نمی‌خوام. همه چیزی که میخواهم دیدم شادی دخترکه . دیدم برق چشماشه
خودمم جزو همون ٱدمهای دنیا هستم. خودمم در دسته همون هایی هستم که ازشون بیزارم
تنها دخترکه که خارج از این محدوده است.
و تمام تلاش های من در جهت شادی این دختره

نوجوان بودم و تحصیل تا دکترای فیزیک دقیقا یک رویای دست نیافتنی بود برام. اینکه میگم دست نیافتنی یعنی واقعن دست نیافتنی
در حد اینکه مسافر ماه و مریخ باشم.
فکر میکردم به این رویای دست نیافتنی دور
و فکر میکردم این رویا آنقدر بزرگه که اگر من بر فرض محل روزی بهش برسم خوشبخت ترین انسان روی کره زمین خواهم بود. 

حالا من بهش رسیدم به این رویای بزرگ نوجوانی ام. اما خوشبخت ترین که هیچی حتی خوشبخت معمولی هم نیستم
واسم خوشبختی نیاورد

هیچی واسم خوشبختی نیاورد
و این احساس نکبت بد درونم
رسیدن به رویای دست نیافتنی دوران نوجوانی هم التیامی برام نبود
تا مشغول کار و فعالیت هستم مشغولم به روزمرگی ها
لحظه ای که فارغ از این روزمرگی ها میشم نگاه که به خودم میکنم میبینم که چقدر هیچی هستم
چقدر زندگی بیخودی دارم
چقدر درونم غوغاست و جنگ جهانی
مینویسم که شاید نوشتن ....
نمیدونم نوشتن چیکار میتونه بکنه
ولی این تنها راه حرف زدن با هیچکسه
توانایی مدیریت این اوضاع رو ندارم
کم میارم یهو
نگاه میکنم میبینم دختر خاله ی دیپلمه ی بیکارم که الان ۲۰ سالشه و ۶ ماهه حامله است انگار خیلی از من شادتره خیلی پر انرژی تره
وقتی میبینمش حس میکنم این دختر ۲۰ ساله بدون هیچ موفقیت چشمگیری تو زندگیش
اما انگار از من خیلی جلوتره از من خیلی حالش خوب تره
و حال بد من
می‌خوام کارای خوب کنم می‌خوام اتفاقات خوب برا زندگیم رقم بزنم و میبینم نمیتونم
دلم یه جزیره خالی از سکنه میخواد فقط من و دخترک
 از همه آدم‌های دنیا بیزارم
از همه آدم‌های دنیا بیزارم
از همه آدم‌های دنیا بیزارم....
من درد دارم تو نمیفهمی

کرونا جان نباید بی انصاف باشیم

میگم که این همه از کرونا بد گفتید

والا کرونا خوبه

دانشگاه ها رو مجازی کرد کلی از هزینه رفت و آمد کم شد

کلاس ها مجازی شد همایش ها وبینارها مجازی شد و من تونستم بشینم تو خونه و تو وبینار هم شرکت کنم

درحالیکه قبلن باید کلی مسیر میرفتم تهران یا جاهای دیگه

حالا میشینم پشت سیستم و لاگین میکنم رااااااحت

کلی کار جدید ایجاد شد

 

کلی فرهنگ برگزاری کلاس های مجازی رشد کرد و این عالیه این یه جهش در دنیای علمه

دیگه براتون بگم اینکه درس بچه ها ضعیف شد و نیاز به معلم خصوصی زیاد و من بازم سود کردم

دنیای ارتباطات بسیار گسترده شد و برطرف کردن نیازها به وسیله دنیای مجازی دیگه حالا یه راه کاملا کاربردی شده

ممنون از چین ممنون از کرونا واسه بودنش :)

 

کرونا لطفن بمووووون نرووووووو کرونا نرووووووو

تابستون زمستون

چرا از دوسط تابستون یکهوووووووووووووو افتادیم وسط زمستون

واقعن برام سواله جدی

 

مهاجران

از وقتی تصمیم برای مهاجرت گرفتم احساس می کنم مهاجرین کشورم رو دوست دارم

یعنی حقیقتن فکر میکنم که بااااااید مهاجرین کشورم رو دوست داشته باشم

افغانستانی ها پاکسانی ها عراقی ها و ...

که از هرچی بدی از همون دست پس میگیری باشه و ساکنین کشور مقصد مرا دوست داشته باشند

467

وقتی که ۶۷ یادم میره. مشخصه به پایان رسیده وقتیکه آغاز یادم نمیمونه

.................

امروز ۳شنبه نوشت، کاملترین چیزی‌ک میشه گفت:

-ما که الان غریبه ایم، چرا هنوز برات مهمم؟
+چون آدما یه بخشی از روحشون رو کنار کسایی که قبلا دوستش داشتن جا میذارن

رفتن

وقتی بهش فکر میکنم خیلی میترسم

به رفتن

به مامان

به بابا ...