روزگار نوشت

دل دل میکنم برای نوشتن این پست یا برای ننوشتنش.

ای دل ای دل

یه موقع هایی تو وبلاگ قبلیم برای علی پست مینوشتم ی جور شاید درد دل یا شید حرف هایی ک هیچ وقت نمیشد رودررو بهش بگم ب هزار دلیل.

مینوشتم یه موقع از سردی هاش از ..... . بعد تصمیم گرفتم خوبی ها را بنویسم . این شد که اونوقسمت خوشی های کوچک عمیق به موضوعات وبلاگ قبل اضافه شد. 

تصمیم گرفتم ک ناملایات را ننویسم چون هم فراموش میکردم زودتر هم انگار شاید میخواستم با ننوشتن ازشون فرار کنم. 

بارها میخواستم بنویسم. ولی فکر میکنم ننویسم بهتره چون؛

 به هزار و یک دلیل...

از این شهر متنفرم از مردمش

همدان را با وجود تمام بی امکاناتی اش دوست میدارم. با وجود تمام سختی هایی ک تو همدان دارم. میخوام بمونم و برنگردم اینجا. شاید دلیلش اینکه تو همدان تنهام نه زنگی نه تماسی نه مهمونی ... 

همدان ک میرم دور میشم از همه چیز از همه آدمها از این شهر. انگار که اومده باشم یه جای دیگه با مردمان غریبه ای که کاری با کارم ندارند