روزگار نوشت

باید از تلخی انگور گذشت تا به یک مستی جانانه رسید

باید از شعله اتش بگداخت تا به افسانه پروانه رسید

باید از دشنه نامرد چشید تا به یک هیبت مردانه رسید

باید از حس عطش اب نخورد تا به یک حس شجاعانه رسید

باید از پیشه ایوب رسید به وصالی که زلیخا نرسید

یا به اندازه یعقوب کشید شب یلدا و به فردا نرسید

دل ما را احدی اب نکرد به جز ان غمزه که دزدانه رسید

باید از هیچ شبی خواب نکرد تا شبی وقت دل ما نرسید

هیچکس مهلت فریاد نداد تا که از حنجره مستانه رسید

هیچکس بوسه به ما یاد نداد تا شبی عاشق دیوانه رسید