Both
چهارشنبه, ۱۴ خرداد ۱۳۹۹، ۰۳:۵۰ ب.ظ
گاهی اوقات هست ک آدم (من) بیشتر دوست داره تو تنهاییش بنویسه تا اینکه تنهاییش با کسی قسمت کنه. چرا ... نمیدونم. شاید چون بیشتر تنهاست
شاید چون چیزهایی رو میخاد ک نداره یا شاید خواسته هایی داره ک نمیتونه بگه.
من هستم. تو هستی و همه چیز خوبه. من راضی ام تو هم راضی هستی احتمالا و اینطوری ک خودت میگی
من میام میرم تو میای میری
زندگی در جریانه و رضایت برقرار
و میخام همه چیز همینجور ادامه داشته باشه و باشیم
تنها چیزی ک من نمیخام هر تماس با درون مایه ی جنسیه.
خوبه دیگه هستیم. چه کاریه حالا بزار همینجور آروم و بی دردسر پیش هم باشیم. هرتماسی با ذات رابطه جنسی رو نمیخااام. نمیخام
............
چقدر کلافه و درگیر و ناراحتم و هنوز نتونستم تعادلی برقرار کنم بین کار و درس و این منو پریشان میکنه
واقعا به این رسیدم که یه زندگی آروم، هنر حفظ فاصله هاست
نه خیلی دور نه خیلی نزدیک (حرفی که خیلی شعاریه ولی واقعا زیباست)
عشق مطلق شاید زیبا باشه ولی در مقابل خیلی ویرانگره، به خصوص که یک طرف هم این وسط کم کاری کنه
اصن چه کاریه 😅
آسه برو آسه بیا که گربه شاخت نزنه