مریخ

من:دختری ببین اونو اسمش مریخه
-نه ستاره است
-اره ی ستاره است اسمش مریخه
-میخام بهش دست بزنم
-دوسش داری؟
-آره شاخ داره
-کوووووو؟
-اونان نمیبینی کنارش صافه داره میاد
-بقیه ستاره هام شاخ دارن؟
-نه مریخ فقط داره . میخام بهش دس بزنمممم (نزدیک بود دیگه گریه کنه)
همسرجان: ولش کن بیا بچه ر باستاره ها آشنا نکن میره ی رشته بی درآمد

اخم

دختری:مامان ناراحتی؟
من: نه
دختری: چرا پس اخمات توعه
من: خب بیا بیرونش میکنم

11سال

11 سال گذشت از سفر کردنمان با هم
11 سالی که درخت زندگی رشد کرد با تنه ای پر از زخم چندیست که میفهمی تنه درخت زندگیمان چه قدر زخمی و پژمرده است و چه سرد و سرما زده شده است...
همسفرجان بی حس شده ام...
مریمی که مریم نیست...

تنها

تنهای تنهام تک و تنها
اینجا همه صندلی ها دیوارها آدمها تو شعاع کیلومترها دورتر ازم قرار گرفتند انقدر که نه میبینمشون نه میشنومشون...